Graag deel ik de succesverhalen uit mijn praktijk, dat klinkt logisch en deze zullen ook zeker voorbij komen: ze zijn zo leuk!
Nu wil ik aandacht geven aan de andere kant. Een paar weken terug was ik getuige van een situatie waarbij een kind duidelijk ergens mee zat en dat nog niet had kunnen uiten in een vorm dat de ‘grote mensen’ het begrepen. Het was al de tweede keer en nu intenser. Daar sta je dan, machteloos toe te kijken, je moederhart, je coachhart, je mensenhart heeft het zwaar.
Na veel wikken en wegen heb ik de moeder toch benaderd, je wil niet dat zij zich ongeschikt of aangevallen voelt! Gelukkig, dat gebeurde niet. We hebben wat informatie uitgewisseld: wat de situatie is, wat er al geprobeerd en in gang gezet is en wat ik zou kunnen betekenen. De moeder heeft uiteindelijk gekozen om het via de wat bekendere wegen aan te pakken en zou mij in gedachten houden als eventueel klankbord.
Zo heb ik ook een jongen van 10 in de praktijk gehad, hij worstelde met zichzelf en zelf dacht hij er goed mee te kunnen leven. De eerste sessie kwam hij met veel tegenzin binnen: terecht: in je vrije tijd naar een mevrouw die je niet kent, praten over iets waar je eigenlijk helemaal nooit over praat. We hebben stappen gemaakt al gelijk in 1 sessie, geweldig! Ik ging er vanuit dat hij nog vaker zou komen, dat we samen nog meer stappen gingen maken en hij ook. Hij liet duidelijk weten het OK te vinden en volgens zijn familie was het zichtbaar. Zijn moeder wilde er alleen niet mee verder: ze vond dat er teveel aan zijn hersens werd ‘geplozen’.
Natuurlijk wil ik meer cliënten, ben ik groot groot fan van dit beroep en de laagdrempeligheid ervan. Toch ga ik niet in gemiste kansen geloven, want er is beweging in gang gezet. De essentie in deze (en vele andere) gevallen is dat het kind de juiste aandacht krijgt die het nodig heeft en waar het vaak om vraagt. Wie het geeft, is dan minder van belang.